Σε προηγούμενο άρθρο, αναρτημένο σε αυτό τον ιστότοπο, υπήρξε πλήρης ανάλυση ποιος είναι ο πραγματικός φόβος των φίλων του Ολυμπιακού, ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει νέο μπάσκετ. Η πλειοψηφία των οπαδών του είναι συνειδητοποιημένη και γνωρίζει ότι δεν μπορεί με τους τίτλους να υπογράψει κάποιο συμβόλαιο και για αυτό δεν υπήρξε καμία κατηγορία για την απώλεια του πρωταθλήματος αυτή καθ’ αυτή. Απόδειξη η προσέλευση του κόσμου στο ματς με την ΑΕΚ στο «Γ. Καραϊσκάκης» που έδειξε να «ψήνεται» ακόμα και με τη διαδικασία των πλέι-οφ. Η κυριαρχία που έχει επιβάλλει το ποδοσφαιρικό τμήμα επί μια περίπου 13ετία έχει αποζημιώσει και «μπουκώσει» τους την τάξη των οπαδών σε σημείο να ομολογούν και οι ίδιοι ότι η κατάκτηση τίτλων δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός. Το ζητούμενο ήταν πλέον όταν πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν την ομάδα, να νιώθουν ότι πληρώνουν για κάτι το οποίο τους παρέχει όραμα και προοπτική για το μέλλον. Το όραμα μπορεί για κάποιους να χαρακτηριστεί μεγαλομανία αλλά στην πραγματικότητα ήταν και είναι η ανάγκη –όπως είχε εξελιχθεί- να «σπάσει» τα σύνορα της «φτωχής» ελληνικής πραγματικότητας αφού ειδικότερα μετά την κατασκευή του γηπέδου οι απαιτήσεις αυξήθηκαν.
Το παιχνίδι της σχέσης μεταξύ Κόκκαλη-οπαδών χάθηκε εκεί. Ο κόσμος όπως οφείλει να κάνει ζητά και ζητά πάντα το βήμα παραπάνω από την άλλη όμως οι δυνατότητες ή ακόμα και οι διαθέσεις του Προέδρου του Ολυμπιακού έφταναν μέχρι την κυριαρχία στα των συνόρων μας. Αυτή το ξεκαθάρισμα, είχε γίνει μόνο μια φορά στα χρονικά, όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε δηλώσει ότι πρώτος στόχος πάντα θα είναι η διατήρηση των σκήπτρων στον ελληνικό χώρο και μετά, αν τύχει και αν «ο άνεμος είναι ούριος» τότε θα «ψαχτούν» και για την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Στην υπόθεση όμως υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Ο Παναθηναϊκός που είναι διαχρονικά ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής του για τον τίτλο, κινήθηκε σε διαφορετικούς ρυθμούς σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια στο μεταγραφικό τομέα και οι κινήσεις του ήταν αρκετές ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει από την ίδια αφετηρία με τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε. Όμως, από την ομάδα του Βαλβέρδε, έλειπε ο Βαλβέρδε, έλειπε ο Γκαλέτι, έλειπε ο Τζόρτζεβιτς, έλειπε ο Ντουντού (κατά ένα μεγάλο βαθμό), έλειπε ο Μπελούτσι, έλειπε μέχρι και ο Πατσατζόγλου αλλά πιο πολύ έλειψε το κίνητρο και το ενδιαφέρον του Σωκράτη Κόκκαλη. Εν αρχή του Ολυμπιακού ήταν πάντα η σύμπνοια Κόκκαλη και κόσμου. Η μαγιά χάλασε και πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει. Το «εγώ» του επί χρόνια ισχυρού άνδρα της ομάδας έχει πλέον υπερισχύσει αφού η αγάπη κάνει πείσματα και ουσιαστικά θέλει να εκδικηθεί τους οπαδούς για τις συνεχείς αποδοκιμασίες προς το πρόσωπό του. Τους κατηγορεί για αχαριστία. Στο ποδόσφαιρο όμως κρίνεσαι κάθε μέρα και όλα τα παράπονα των «ερυθρόλευκων» οπαδών βγήκαν μαζεμένα.
Και όσο πιο ψηλά έχεις φτάσει, τόσο πιο μεγάλος είναι ο κρότος όταν πέσεις…
Σε προηγούμενο άρθρο, αναρτημένο σε αυτό τον ιστότοπο, υπήρξε πλήρης ανάλυση ποιος είναι ο πραγματικός φόβος των φίλων του Ολυμπιακού, ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει νέο μπάσκετ. Η πλειοψηφία των οπαδών του είναι συνειδητοποιημένη και γνωρίζει ότι δεν μπορεί με τους τίτλους να υπογράψει κάποιο συμβόλαιο και για αυτό δεν υπήρξε καμία κατηγορία για την απώλεια του πρωταθλήματος αυτή καθ’ αυτή. Απόδειξη η προσέλευση του κόσμου στο ματς με την ΑΕΚ στο «Γ. Καραϊσκάκης» που έδειξε να «ψήνεται» ακόμα και με τη διαδικασία των πλέι-οφ. Η κυριαρχία που έχει επιβάλλει το ποδοσφαιρικό τμήμα επί μια περίπου 13ετία έχει αποζημιώσει και «μπουκώσει» τους την τάξη των οπαδών σε σημείο να ομολογούν και οι ίδιοι ότι η κατάκτηση τίτλων δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός. Το ζητούμενο ήταν πλέον όταν πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν την ομάδα, να νιώθουν ότι πληρώνουν για κάτι το οποίο τους παρέχει όραμα και προοπτική για το μέλλον. Το όραμα μπορεί για κάποιους να χαρακτηριστεί μεγαλομανία αλλά στην πραγματικότητα ήταν και είναι η ανάγκη –όπως είχε εξελιχθεί- να «σπάσει» τα σύνορα της «φτωχής» ελληνικής πραγματικότητας αφού ειδικότερα μετά την κατασκευή του γηπέδου οι απαιτήσεις αυξήθηκαν.
