Καλημέρα. Πόσο δύσκολο είναι να ξυπνάς το πρωί και να μην έχεις διπλά σου τον άνθρωπο σου. Αισθάνεσαι κουρασμένος, χωρίς κέφι, όρεξη για τίποτα και το μόνο που κανείς, είναι να σκέφτεσαι και να περιμένεις την στιγμή, που θα τον δεις, θα τον αγκαλιάσεις και θα τον φιλήσεις. Ονειρεύεσαι, να την πάρεις αγκαλιά, να ξαπλώσεις στον καναπέ, και να μην σκέφτεσαι τίποτα, απλά να νιώθεις γεμάτος από όλες τις μεριές και να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Να παρακαλάς να σταματήσει ο χρόνος εκεί, τη στιγμή που σε κοιτάει μέσα στα μάτια και νιώθεις όλο τον κόσμο δικό σου.
Και ξαφνικά, χτυπήσει ένα κωλοτηλέφωνο και ακούς την μάνα σου να σου κλαίγεται γιατί δεν της πέτυχε ο μουσακάς. Ήμαρτον ρε Θεέ γιατί το νόμισμα να έχει δύο όψεις μια δεν γίνεται; και κατά προτίμηση αυτή που θέλουμε εμείς.
